Allan nasquèt en 1927 a Montpelhièr. Abalit a Nimes per de parents adoptius que li parlavan l’occitan de Provença e li legissián las faulas d’Antòni Bigòt, descobriguèt adolescent la poesia espanhòla contemporanèa, mai que mai l’òbra de Lorca. Engajat jove dins la Resisténcia, se trobèt puèi emplegat a l’SNCF a París ont, membre del Partit Comunista, se liguèt d’amistat amb l’intelligentsia d’artistas e d’escriveires qu’aqueste ramosava a son entorn. Dins la fin de las annadas 40, escriviá, principalament en francés, mas començava d’emplegar l’occitan.
Tornat a Nimes, es dins aquel encastre d’amistats intellectualas dels amics de las Lettres françaises que rescontrèt Robèrt Lafont. Li Portèt unas reviradas occitanas de Lorca. Coma o faguèt per mantun escriveire novelari, Lafont l’encoratgèt dins son projècte d’escritura, l’ajudèt dins son aprendissatge d’una grafia coerenta. D’ara enlà, Allan escriguèt, dins las annadas 50-60, un fum de tèxtes poetics ont se reconeis, a costat de l’influéncia de Lorca, aquela de la lectura de la Bíblia, mai que mai del Cantic dels cantics.
Ailàs per el, l’edicion occitana d’aquel temps que repausava sus de mejans estequits, li donèt pas l’escasença de rescontrar lo public que ne somiava, pas mai que l’auto-edicion que practicava, de mercés los mejans tecnics que li donava son mestièr de redactor dins de jornals locals. A la fin de las annadas 60, se bandiguèt dins un militantisme activista. La creacion ne patiguèt. L’activisme rescontrèt pas mai la societat occitana que la poesia d’Allan l’aviá tocada. E Allan se repleguèt dins una granda solesa fins a sa mòrt. Demòra l’òbra, abondosa, esmoventa, qu’èra esmarrada dins tot un fum de revistas, de librilhons tirats a despart, e mai de poèmas manescriches roneotats a la maquina a alcoòl o embarrats dins los archius familhals.
Òbra poëtica de Robèrt Allan editada en dos volums per las edicions Letras d’òc : Lei Cants dau del deluvi (Lei Cants de la tibla I), 2012.
