Vadut a París en 1921, Pèire Bec qu’èra ligat per la familha deu son pair au parçan de Casèras, dens la vath de Garona, on entenó e aprenó l’occitan gascon qui emplegava dens la soa òbra literària.
Après ua tèsi dedicada a l’estudi de las influéncias crotzadas enter parlars lengadocians e gascons en Comenge e Coserans, que va har ua carrièra universitària a Peitius on vaderà director deu Centre d’estudis de literatura medievau.
Òmi de gran saber, que publica au briu deus ans estudis de lingüistica e de literatura medievau. Qu’ei estat tanben l’autor d’antologias qui an permetut a hèra de monde de descobrir et d’estudiar los trobadors e la lenga occitana anciana.
Pro lèu, que participa au movement culturau occitan dens l’Institut d’Estudis Occitans dont serà president.
Adaptator de la grafia classica de l’occitan au gascon, que dèisha ua òbra abondosa d’autor e de revirador, autanplan en poesia (Au briu de l’estona, La quista de l’Aute, Sonets barròcs entà Iseut, Cant reiau, Perpetuum mobile, Liturgia pagana, Au virar de l’aura – Letras d’òc – 2012…) com en pròsa (Sebastian, Lo hiu tibat, Contes de l’Unic, Contes esquiçats, Racontes d’ua mòrt tranquilla, Entà créser au món…).
Que s’ei mort a Peitius en 2014.
